Soms is het zo, raakt muziek uit het verleden je intens. Zing je met een brok in je keel omdat je weet wat voor impact een daad, een gedachte, gedachtegoed van één persoon of groep de ander in het verleden heeft gebracht, kan brengen. Zó verwoestend…
De liederen van Ilse Weber hebben een andere kracht, haar teksten verbinden het verleden met onze toekomst. Elk jaar staan we daar weer bij stil. Haar liederen maken mij ook stil. Laten me peinzend naar de horizon kijken. Waar ligt mijn kinderlijke ‘onschuld’? Waar is mijn grens van ‘onwetendheid? Wil ik wel om mij heen zien?
Het leven doet zich altijd weer herbeleven. Soms duwt het zich dwingend onze wereld in. Horen we keuzes te maken, horen we zeker verantwoordelijkheid te dragen. Gelukkig draait het voor velen van ons niet alleen om ons zelf maar zien wij in compassie om naar elkaar. Is in ieder geval de intentie er, al kunnen wij er niet altijd even goed mee omgaan. Ilse Weber heeft haar compassie voor haar medemens nooit uit het oog verloren. Diep respect voor haar inzet. De ‘liedlijnen’ van haar leven ontroeren mij intens, ik ‘raak’ de 3 liedlijnen van Ilse vanaf dat ik ze hoorde dus nooit meer ‘kwijt’….